Jazzenzo
Tenorsaxofoniste Mette Henriette laat zich voortstuwen door de krachten van de natuur op haar tweede album op het ECM-label. Een impulsieve overgave aan klank met als resultaat schilderachtige miniaturen van hoog contemplatieve kwaliteit.
Voor het vervolg op haar debuut-dubbelalbum uit 2015 dacht de Sami-Noorse Mette Henriette Martedatter Rølvåg wederom aan grotere bezettingen voor haar composities. Maar vanwege corona-beperkingen besloot zij, in samenspraak met producer Manfred Eicher, in het diepe te duiken met haar trio. Gedurende twee jaar betrad de componiste samen met de Zweedse pianist Johan Lindvall en de Australische cellist Judith Hamann het auditorium van het nieuwe Munch Museum in Oslo, waar de exploraties plaatsvonden.
Laat je meevoeren in een impressionistisch landschap, drijf over meren en door open velden. Ben je net ergens aangekomen, dan word je weer behoedzaam maar resoluut opgetild en weggeblazen naar een ander oord. Voor je het weet ontglipt de schoonheid je.
De composities hebben geen kop of staart en evolueren constant door improvisatie. De verzameling indrukken is dynamisch en draagt toch een zekere lichtheid. Van vluchtige penseelstreken tot indringend gefluister. Spaarzaam beklijven melodische thema's, zoals in ‘Chassé’, geven even houvast. En wie vaker luistert, ontdekt dat er wel degelijk onderlinge samenhang tussen de stukken te vinden is.
De rijkste kleurpaletten vinden we in langere stukken, zoals 'I villvind', waar de tonen wild om je heen blazen. 'Drifting' is het vanzelfsprekende titelnummer, dat de centrale stijlfiguren samenvat: lichte kabbelingen, aanzwellende tonen en cirkelbewegingen. Het samenspel tussen de drie instrumentalisten intrigeert. Neem 'Oversoar', dat bedwelmt door snijdende dissonantie. Cello en tenorsaxofoon schuren tegen elkaar aan, maar vallen in kleur ook prachtig samen (evenals in 'Crescent'), waarna Lindvall ten slotte op de voorgrond treedt met twinkelende noten, geflankeerd door gestreken flageolettonen en diepe kleurvegen.
'Indrifting you' klinkt als inhoudelijk antwoord op het titelnummer. Een meditatief hoogtepunt. We dwalen verder door een arctische sneeuwstorm (‘0º’), doen en passant een zonnesteek op (‘Solsnu’) en komen uit op het sprankelende slot van 'Divining'. De laatste lang uitklinkende pianotoon wijst op een doorgaand proces van wording, van groei in een compositie. Net als in de natuur alsmaar op drift. En nooit af.
— Christel Meijer, Jazzenzo